بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلۡفَجۡرِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به بامداد

وَ لَيَالٍ عَشۡرٖ

و شبهاى ده‌گانه

وَ ٱلشَّفۡعِ وَ ٱلۡوَتۡرِ

و جفت و تك

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا يَسۡرِ

و به شب گاهى كه برود

هَلۡ فِي ذَٰلِكَ قَسَمٞ لِّذِي حِجۡرٍ

آيا هست در اين سوگندى براى خردمند

أَلَمۡ تَرَ كَيۡفَ فَعَلَ رَبُّكَ بِعَادٍ

آيا نديدى چه كرد پروردگار تو به عاد

إِرَمَ ذَاتِ ٱلۡعِمَادِ

ارم داراى ستون

ٱلَّتِي لَمۡ يُخۡلَقۡ مِثۡلُهَا فِي ٱلۡبِلَٰدِ

آنى كه آفريده نشد مانندش در شهرها

وَ ثَمُودَ ٱلَّذِينَ جَابُواْ ٱلصَّخۡرَ بِٱلۡوَادِ

و ثمودى كه بريدند سنگ را به دره

وَ فِرۡعَوۡنَ ذِي ٱلۡأَوۡتَادِ

و فرعون دارنده ستونها (يا ميخها)

ٱلَّذِينَ طَغَوۡاْ فِي ٱلۡبِلَٰدِ

آنان كه سركشى كردند در شهرها

فَأَكۡثَرُواْ فِيهَا ٱلۡفَسَادَ

پس فراوان كردند در آنها تبهكارى را

فَصَبَّ عَلَيۡهِمۡ رَبُّكَ سَوۡطَ عَذَابٍ

پس بريخت بر آنان پروردگار تو تازيانه عذاب

إِنَّ رَبَّكَ لَبِٱلۡمِرۡصَادِ

همانا پروردگار تو است در كمينگاه

فَأَمَّا ٱلۡإِنسَٰنُ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ رَبُّهُۥ فَأَكۡرَمَهُۥ وَ نَعَّمَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَكۡرَمَنِ

اما انسان هر گاه بيازمايدش پروردگارش پس گراميش دارد و نعمتش دهد گويد پروردگارم گراميم داشت

وَ أَمَّآ إِذَا مَا ٱبۡتَلَىٰهُ فَقَدَرَ عَلَيۡهِ رِزۡقَهُۥ فَيَقُولُ رَبِّيٓ أَهَٰنَنِ

و اما هر گاه بيازمايدش پس تنگ گيرد بر او روزيش را گويد پروردگارم خوارم ساخت

كَلَّا بَل لَّا تُكۡرِمُونَ ٱلۡيَتِيمَ

نه چنين است بلكه گرامى نداريد يتيم را

وَ لَا تَحَٰٓضُّونَ عَلَىٰ طَعَامِ ٱلۡمِسۡكِينِ

و ترغيب نكنيد بر خورانيدن بينوا

وَ تَأۡكُلُونَ ٱلتُّرَاثَ أَكۡلٗا لَّمّٗا

و خوريد ميراث را خوردنى گوارا (يا انبوه)

وَ تُحِبُّونَ ٱلۡمَالَ حُبّٗا جَمّٗا

و دوست داريد مال را دوستى فراوان

كَلَّآ إِذَا دُكَّتِ ٱلۡأَرۡضُ دَكّٗا دَكّٗا

نه چنين است هر گاه كوبيده شود زمين كوبيدنى كوبيدنى

وَ جَآءَ رَبُّكَ وَ ٱلۡمَلَكُ صَفّٗا صَفّٗا

و بيايد پروردگار تو با فرشتگان صفى صفى

وَ جِاْيٓءَ يَوۡمَئِذِۢ بِجَهَنَّمَ يَوۡمَئِذٖ يَتَذَكَّرُ ٱلۡإِنسَٰنُ وَ أَنَّىٰ لَهُ ٱلذِّكۡرَىٰ

و آورده شود آن روز دوزخ در آن روز يادآور شود انسان و كجاستش يادآورى

يَقُولُ يَٰلَيۡتَنِي قَدَّمۡتُ لِحَيَاتِي

گويد كاش پيش مى‌فرستادم براى زندگانى خويش

فَيَوۡمَئِذٖ لَّا يُعَذِّبُ عَذَابَهُۥٓ أَحَدٞ

پس در آن روز عذاب نشود چون عذاب او كسى

وَ لَا يُوثِقُ وَثَاقَهُۥٓ أَحَدٞ

و بسته نشود چون بستن او كسى

يَٰٓأَيَّتُهَا ٱلنَّفۡسُ ٱلۡمُطۡمَئِنَّةُ

اى روان آسوده (يا اى نفس آرميده)

ٱرۡجِعِيٓ إِلَىٰ رَبِّكِ رَاضِيَةٗ مَّرۡضِيَّةٗ

بازگرد بسوى پروردگار خويش خشنود خشنودشده

فَٱدۡخُلِي فِي عِبَٰدِي

پس درآى در بندگانم

وَ ٱدۡخُلِي جَنَّتِي

و درآى در بهشتم

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلضُّحَىٰ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به چاشتگاه (يا روز)

وَ ٱلَّيۡلِ إِذَا سَجَىٰ

و به شب گاهى كه تيرگى افكند

مَا وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ مَا قَلَىٰ

بدرودت نگفت پروردگارت و نه خشمگين شد

وَ لَلۡأٓخِرَةُ خَيۡرٞ لَّكَ مِنَ ٱلۡأُولَىٰ

و همانا انجام بهتر است تو را از آغاز

وَ لَسَوۡفَ يُعۡطِيكَ رَبُّكَ فَتَرۡضَىٰٓ

و هر آينه زود است دهدت پروردگارت تا خشنود شوى

أَلَمۡ يَجِدۡكَ يَتِيمٗا فَ‍َٔاوَىٰ

آيا نيافتت يتيمى پس جاى داد

وَ وَجَدَكَ ضَآلّٗا فَهَدَىٰ

و يافتت سر به گمى پس رهبرى كرد

وَ وَجَدَكَ عَآئِلٗا فَأَغۡنَىٰ

و يافتت گرانبارى (عيالمند) پس بى‌نياز كرد

فَأَمَّا ٱلۡيَتِيمَ فَلَا تَقۡهَرۡ

اما يتيم را پس خشم نيار

وَ أَمَّا ٱلسَّآئِلَ فَلَا تَنۡهَرۡ

و اما دريوزه را پس نران (يا نهيب نزن)

وَ أَمَّا بِنِعۡمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثۡ

و اما به نعمت پروردگار خويش پس زبان گشاى

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ أَلَمۡ نَشۡرَحۡ لَكَ صَدۡرَكَ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ آيا فراخ نگردانيديم (گشاده نداشتيم) برايت سينه‌ات را

وَ وَضَعۡنَا عَنكَ وِزۡرَكَ

و نهاديم از تو بارت را

ٱلَّذِيٓ أَنقَضَ ظَهۡرَكَ

آن را كه بشكست پشتت را

وَ رَفَعۡنَا لَكَ ذِكۡرَكَ

و بلند ساختيم برايت نامت (يا سخنت) را

فَإِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرًا

همانا با سختى است گشايشى

إِنَّ مَعَ ٱلۡعُسۡرِ يُسۡرٗا

همانا با سختى است گشايشى

فَإِذَا فَرَغۡتَ فَٱنصَبۡ

پس هر گاه كه فراغت يافتى بايست (بكوش)

وَ إِلَىٰ رَبِّكَ فَٱرۡغَب

و بسوى پروردگار خويش بگراى

بِّسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ وَ ٱلتِّينِ وَ ٱلزَّيۡتُونِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به انجير و زيتون

وَ طُورِ سِينِينَ

و طور سينين (يا سينا)

وَ هَٰذَا ٱلۡبَلَدِ ٱلۡأَمِينِ

و اين شهر آرام (يا ايمن)

لَقَدۡ خَلَقۡنَا ٱلۡإِنسَٰنَ فِيٓ أَحۡسَنِ تَقۡوِيمٖ

كه آفريديم انسان را در نكوتر اندام

ثُمَّ رَدَدۡنَٰهُ أَسۡفَلَ سَٰفِلِينَ

سپس بازگردانيديمش فرود فرودين

إِلَّا ٱلَّذِينَ ءَامَنُواْ وَ عَمِلُواْ ٱلصَّٰلِحَٰتِ فَلَهُمۡ أَجۡرٌ غَيۡرُ مَمۡنُونٖ

مگر آنان كه ايمان آوردند و كردار شايسته كردند كه ايشان را است مزدى بى‌پايان

فَمَا يُكَذِّبُكَ بَعۡدُ بِٱلدِّينِ

پس چه چيز تكذيب كند تو را از اين پس به دين

أَلَيۡسَ ٱللَّهُ بِأَحۡكَمِ ٱلۡحَٰكِمِينَ

آيا نيست خدا حكم‌كننده‌ترين حكم‌كنندگان

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ ٱقۡرَأۡ بِٱسۡمِ رَبِّكَ ٱلَّذِي خَلَقَ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ بخوان به نام پروردگار خويش كه آفريد

خَلَقَ ٱلۡإِنسَٰنَ مِنۡ عَلَقٍ

آفريد انسان را از خون بسته

ٱقۡرَأۡ وَ رَبُّكَ ٱلۡأَكۡرَمُ

بخوان و پروردگار تو است مهتر

ٱلَّذِي عَلَّمَ بِٱلۡقَلَمِ

آنكه بياموخت قلم را

عَلَّمَ ٱلۡإِنسَٰنَ مَا لَمۡ يَعۡلَمۡ

آموخت به انسان آنچه را ندانست

كَلَّآ إِنَّ ٱلۡإِنسَٰنَ لَيَطۡغَىٰٓ

نه چنين است همانا انسان سركشى كند

أَن رَّءَاهُ ٱسۡتَغۡنَىٰٓ

كه بيندش بى‌نياز شود

إِنَّ إِلَىٰ رَبِّكَ ٱلرُّجۡعَىٰٓ

همانا بسوى پروردگار تو است بازگشت

أَرَءَيۡتَ ٱلَّذِي يَنۡهَىٰ

آيا ديدى آن را كه بازدارد

عَبۡدًا إِذَا صَلَّىٰٓ

بنده‌اى را گاهى كه نماز گزارد

أَرَءَيۡتَ إِن كَانَ عَلَى ٱلۡهُدَىٰٓ

آيا ديدى اگر بود بر هدايت

أَوۡ أَمَرَ بِٱلتَّقۡوَىٰٓ

يا فرمود به پرهيزكارى

أَرَءَيۡتَ إِن كَذَّبَ وَ تَوَلَّىٰٓ

آيا ديدى اگر تكذيب كرد و پشت كرد

أَلَمۡ يَعۡلَم بِأَنَّ ٱللَّهَ يَرَىٰ

آيا ندانست كه خدا مى‌بيند

كَلَّا لَئِن لَّمۡ يَنتَهِ لَنَسۡفَعَۢا بِٱلنَّاصِيَةِ

نه چنين است همانا اگر دست برنداشت كشانيمش به پيشانى

نَاصِيَةٖ كَٰذِبَةٍ خَاطِئَةٖ

پيشانى دروغگوى لغزشكار

فَلۡيَدۡعُ نَادِيَهُۥ

پس بخواند انجمنش را

سَنَدۡعُ ٱلزَّبَانِيَةَ

زود است بخوانى (نگهبانان) دوزخ را

كَلَّا لَا تُطِعۡهُ وَ ٱسۡجُدۡ وَ ٱقۡتَرِب

نه چنين است فرمانبرداريش نكن و سجده كن و نزديك شو (چشم به راه باش)

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ إِذَا جَآءَ نَصۡرُ ٱللَّهِ وَ ٱلۡفَتۡحُ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ گاهى كه آيد يارى خدا و پيروزى

وَ رَأَيۡتَ ٱلنَّاسَ يَدۡخُلُونَ فِي دِينِ ٱللَّهِ أَفۡوَاجٗا

و بينى مردم را درآيند به دين خدا گروه گروه

فَسَبِّحۡ بِحَمۡدِ رَبِّكَ وَ ٱسۡتَغۡفِرۡهُ إِنَّهُۥ كَانَ تَوَّابَۢا

پس تسبيح گوى به سپاس پروردگار خويش و آمرزش خواهش كه او است همانا آمرزگار

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ هُوَ ٱللَّهُ أَحَدٌ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ بگو او است خداى يكتا

ٱللَّهُ ٱلصَّمَدُ

خداوند است صمد

لَمۡ يَلِدۡ وَ لَمۡ يُولَدۡ

نه زائيد و نه زاده شده

وَ لَمۡ يَكُن لَّهُۥ كُفُوًا أَحَدُۢ

و نبودش همتا كسى

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلۡفَلَقِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ بگو پناه برم به پروردگار بامداد (شكاف صبح)

مِن شَرِّ مَا خَلَقَ

از بدى آنچه آفريد

وَ مِن شَرِّ غَاسِقٍ إِذَا وَقَبَ

و از بدى تاريكى گاهى كه فراگيرد (يا فرورود)

وَ مِن شَرِّ ٱلنَّفَّٰثَٰتِ فِي ٱلۡعُقَدِ

و از بدى زنان دمنده در گره‌ها

وَ مِن شَرِّ حَاسِدٍ إِذَا حَسَدَ

و از بدى حسود گاهى كه حسد ورزد

بِسۡمِ ٱللَّهِ ٱلرَّحۡمَٰنِ ٱلرَّحِيمِ قُلۡ أَعُوذُ بِرَبِّ ٱلنَّاسِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ بگو پناه به پروردگار مردم

مَلِكِ ٱلنَّاسِ

پادشاه مردم

إِلَٰهِ ٱلنَّاسِ

خداى مردم

مِن شَرِّ ٱلۡوَسۡوَاسِ ٱلۡخَنَّاسِ

از بدى وسوسه‌كننده نهان شونده

ٱلَّذِي يُوَسۡوِسُ فِي صُدُورِ ٱلنَّاسِ

آنكه وسوسه كند در سينه‌هاى مردم

مِنَ ٱلۡجِنَّةِ وَ ٱلنَّاسِ

از پريان و مردم